Flatliners

Nie reanimować, czyli „Linia życia” Nielsa Ardena Opleva.

opis filmu: Grupa studentów medycyny prowadzi niebezpieczne eksperymenty ze śmiercią kliniczną. Nie wiedzą, że ich działania będą miały o wiele większe konsekwencje, zagrażające ich życiu.

Linia życia (2017), reż. Niels Arden Oplev

recenzja: Coraz więcej we współczesnej kinematografii mainstreamowej wtórności, fabularnych kalek i parafraz, pasożytniczych tworów wykastrowanych z oryginalności, klimatu i sensu, uciekających się do tanich sztuczek i żerowania na sentymencie kinomanów. Remake filmu Joela Schumachera z 1990 roku nie wpisze się bynajmniej w chlubny poczet wyjątków od powyższej reguły. To pozszywane z gatunkowych łat monstrum doktora Frankensteina, obudowane papierowo-stereotypowymi postaciami, powielające najbardziej oklepane motywy i schematy kina grozy, z całą gamą przeinaczeń i kawalkadą obowiązkowych jumpscare'ów.

Sentyment zawarty w tytule oryginału plus epizodyczna rola Kiefera Sutherlanda to dwie najlepsze rzeczy, jakie można powiedzieć o nowej Linii życia (Flatliners, 2017). W poskładanym z tych samych gatunkowych prefabrykatów co seria Oszukać przeznaczenie filmie Nielsa Ardena Opleva śmierć jest wszechobecna, podstępna i perfidna, a jej moce wyzwolone, gdy pewna studentka medycyny o imieniu Courtney (Ellen Page) postanawia spenetrować i „naukowo” udokumentować to, co dzieje się z człowiekiem po przejściu na „drugą stronę”. Z niewielką pomocą przyjaciół i... całej gamy farmaceutyków bohaterka zostaje wprowadzona w stan śmierci klinicznej, a balansujące na granicy życia i śmierci zabawa w boga i igranie z naturą zaczynają szybko przybierać nieoczekiwany, naznaczony paranormalnymi konsekwencjami obrót.

Fakt faktem, istnieją pewne podobieństwa między bohaterami filmu Opleva, a postaciami z pierwowzoru sprzed 27 lat, jednak w przeciwieństwie do oryginalnych Flatlinersów są skrajnie antypatyczni, a ich działania podyktowane głównie egoizmem i próżnością. To, czego doświadczają, będąc po „drugiej stronie”, nie ma większego związku z naukowością, chęcią poszerzenia pola ludzkiej świadomości co do istnienia życia po śmierci. Pragnienie ciągłego naginania granic ludzkiego poznania w przypadku piątki studentów nie stanowi wypełnienia naukowych ambicji, lecz zwykłą ludzką prywatę. W tym całym szaleństwie nie ma metody – jest fasadowa celowość: spokój i wewnętrzne ukojenie, wgląd w siebie, katharsis i przepracowanie przykurzonych z upływem czasu traum i przeszłych przewinień. W przypadku Courtney na sile zaczną przybierać wyrzuty sumienia po śmierci ukochanej siostry, o playboya Jamiego (James Norton) upomną się demony zaniechania względem porzuconej przed laty ciężarnej dziewczyny, a Sophię (Kiersey Clemons) brak zadośćuczynienia za krzywdy wyrządzone koleżance z czasów szkolnych. Z kolei cieniem na sumieniu Marlo (Nina Dobrev) położy się zatajony błąd w sztuce lekarskiej...

Reżyserię Nielsa Ardena Opleva pogrąża w głównej mierze kiepski scenariusz Bena Ripleya, sztampowy i przeładowany gatunkowymi frazesami. Mamy więc w Linii życia niemal wszystko począwszy od upiornych dzieciaków, skrzypiących drzwi i podłóg, przesuwających się w łazienkach zasłonek prysznicowych, kończąc na samoistnie włączających się radiach oraz całej litanii czerstwych dialogów i przewidywalnych jumpscare'ów odhaczanych w iście podręcznikowym porządku.

Trzeba zaznaczyć, że oryginalnym Flatlinersom również daleko do miana dzieła wybitnego. Jednak w porównaniu z uwspółcześnioną wersją jawią się jako prawdziwe arcydzieło. Schumacher bije Opleva na głowę nie tyle klimatem odpowiadającym swojemu gatunkowi, brudem i gęstniejącą z minuty na minutę atmosferą grozy, co bogatszą i bardziej wyrafinowaną scenografią i emocjonalnością przedstawionych postaci.

Jeżeli zatem masz zamiar sięgnąć po Flatlinersów, sięgnij po wersję Schumachera. W przeciwnym razie możesz zacząć kopać dwa doły. Pierwszy posłuży do pogrzebania twojego wolnego czasu, drugi – samego filmu.